روتین

ساعت هفت و نیم: بدون آلارم ، بیدار شدن بنابرعادت. چک کردن فیسبوک و توییتر و اینستا و اسنپ‌چت و فیدلی.

ساعت هشت: در حال پودر کردن دونه‌های قهوه. نون‌ها توی توستر. در حالی که یه قسمت فرندز داره پخش میشه.

ساعت نه: در حالی که اخبار ان‌بی‌سی یا دابلیو‌جی‌ان پخش میشه، نوشیدن قهوه و گذاشتن نهار و اسنک در کیف

[در مسیر دانشگاه – گوش دادن به پلی‌لیست دسپرت لایف/نوستالژیا از ساوند‌کلود]

ساعت نه و نیم:  چک کردن ایمیل ، بررسی کارهایی که امروز قراره انجام بشه، شروع به کد زدن

ساعت دوازده: غذا گرم میشه. یه خلاصه بازی دوتا یا یه سریال پخش میشه در حال خوردن نهار!

ساعت یک: دوباره کد زنی و انجام اکسپریمنت‌های جدید!

ساعت سه: تی‌بریک به مدت نیم تا یک ساعت! نشستن توی لونج و بحث در مورد زمین و زمان با رفقا. اگه هوا خوب باشه، چک کردن کافه دانشکده الهیات

ساعت شش: حرکت به سمت جیم! روز فرد والیبال، روز زوج فوتبال

[پیاده در مسیر خونه، گوش دادن به پلی‌لیست هدزدنینگ از اسپاتیفای. یک خرید کوچیک از اچ‌پی‌پی یا ترژر‌آیلند]

ساعت نه: دوش گرفتن. در حالی که غذای فردا روی گاز داره پخته میشه، دو سه مرحله بازی جی‌تی‌ای یا اساسینز‌کرید!

ساعت ده: خوندن کتاب تا وقتی که چشم خسته بشه

ساعت ده و نیم: خواب هفت پادشاه

[برنامه ۷۵ روز گذشته با مینیمم تغییر]

 

پ.ن. روزها میان و میگذرن. خط ممتدم آرزوست..

پیشنهاد موسیقیایی:
I hate you, I love you – Gnash (ft. Olivia O’brien)

 

 

 

 

سال بیست و چهارم

بدون شرح

پ.ن: صدایم را به یاد آر، گر آواز غمگینی به پا شد

تلقین

Cobb: It becomes the only way you can dream
YUSUF: Do you still dream, Mr. Cobb?

Cobb STARES at the sleepers. Uneasy
EAMES: They come here every day to sleep?

Cobb turns to the Elderly Bald Man, who looks fondly at his dreamers.
ELDERLY BALD MAN: They come to be woken up… the dream has become their reality

[….]

SAITO: Cobb? Not possible-he and I were young men together. And I am an old man
COBB: Filled with regret?
SAITO: Waiting […] , yes

p.s. Somewhere not here..

تنهایی نامتناهی

365 روز گذشت.. انگار همین چند ساعت پیش بود که از گیت رد شدم و وارد بلاد کفر شدم. یک سال گذشت ولی 10 سال بزرگتر شدم..

آدمهای دور و برم عوض شدن. کلی آدم جدید اضافه شدن، حتی قدیمی ها هم جدید شدن. آدمی که 4 سال توی شریف میشناختیش، تبدیل به موجودی شده که به خودت میگی چقدر شناگر های ماهر و زیرآبی رونده ای دور و برت بودن و خبر نداشتی.. وقتی روی دوم آدمها رو میبینی، دلخوش میشی از راهی که انتخاب کرده ای..

راضی ام از زندگی ام.. و حتی 1 لحظه هم نشد در طی این 8764 ساعت که پشیمون شده باشم از اینکه اومدم.. از شیکاگو، از یوشیکاگو، از هنک، از دوستای جدید، حتی از هوای داغونش هم خوشحالم.. خیلی هم خوشحالم. بهترین هایی بود که میشد برای من اتفاق بیفته..

جز معدود دفعاتی (و شاید تنها) هست که واقعا به اون چه که از زندگی خواستم رسیدم… و میشمارم.. دوباره روزها رو میشمارم تا بشه 18 سپتامبر 2015 و همینطوری 2016 ، 2017 و ..

خوشحالم. به همین سادگی

خودمم..

 

پیشنهاد موسیقیایی: آخ که میزند برون.. از سر و سینه موج خون..
(Existence : Life – Hafiz Nazeri )

احتیاط

هنگام دور زدن و رد شدن از روی من، لطفا «احتیاط» کنید.

 

احتیاط

 

پ.ن: کوچه های خلوت رو قدم زدن.. شب بود.. آسمان تو هم با من ببار..

 

 

 

 

زندگی جدید

پ.ن: 157 روز گذشت ..

ساعت برگرد

برای ماهی قرمز…

پ.ن: ای کاش میشد به گذشته برگشت…

پ.ن2: پشیمونم..

پ.ن3:

چشمام رو میبندم – دنگ شو

س.ف.ق

هر چقدر هم که زندگی ات رو عوض کنی، باز هم خاطره هایی هستند که مثل سایه باهات اند.. اونایی که چه تلخ، چه شیرین، دلتنگت میکنن برای زندگی متفاوتی که داشتی.. برای عصر جمعه هایی که دلگیر نبود..

فرقی نمیکنه شهرکرد باشی یا شیکاگو و یا لاس وگاس و یا لوس آنجلس.. فرقی نمیکنه چه کسایی دور و برت باشند و داری چی کار میکنی.. فقط دلت میخواد 10 دقیقه ، 10 دقیقه همون لحظات رو دوباره تجربه کنی.. البیک، بام، طرشت 3، ایران 66- 19 د 436 ..

حرف نگفته زیاده. این روزهایی که نه فقط عصر یکشنبه، هر صبح و ظهر و عصر و شبش دلگیره..

پیشنهاد موسیقیایی: Porcupine Tree – Arriving Somewhere But Not Here

پ.ن:  برای همیشه، یه خداحافظی بهت بدهکارم..

فواره

فواره رو نگاه کن، بالا و بالاتر میره تا به اوج برسه.. بعدش چی؟ سقوط میکنه

زندگی هم همین ه. تا یه نقطه ای، فقط  بالا و بالاتر میری و خوشحال تر، محبوب تر میشی .. و از یه نقطه، از یه لحظه، سقوط رو حس میکنی.. مثل سال پنجم.. ارزش ها، اعتقادات، دوستی ها، عشق .. 2 راه وجود داره.. بمونی و سعی کنی که برگردی، تلاش کنی که در اوج بمونی هر چند که خیلی شانس های دیگه رو از دست میدی، راه دوم اینه که بری.. نبینی که چه طوری جایگزینت میکنن، چه طوری فراموش میکنن قول و قرارها رو، چه جوری خورد شدن چیزی رو ببینی که شب و روز براش حرص خوردی..

لینک: کل حرف من توی این ویدئو هستش.. You either die a hero or you live long enough to see yourself become the villain…

پ.ن1: اگه تصمیم گرفتی به رفتن، به پشت سرت نگاه نکن.. به دوستات، زندگی گذشته، خانواده و …

پ.ن2: خودخواهی محض ه،  ولی آیا اونقدر که بقیه برام مهم اند، یه کم به فکر خودم بوده ام؟

پ.ن3: هر روز که میره جلوتر، آدمهای بیشتری از تو دایره میفتن بیرون.. پس سخت نگیر اگه تو نفر بعدی بودی..

نمکدون

زخم هات رو قایم کن.. این روزا آدمها، بانمک شده اند..